Në udhëtimin tonë drejt Gjermanisë ishte i shpeshtë takimi me shqiptarët. Edlira dhe Diamandi punojnë prej gati dy vitesh në një furrë buke, në aeroportin e Frankfurtit. Si fillim, ata na përshëndetën në gjuhën e vendit ku kanë emigruar, por kur pamë flamurin shqiptar në uniformën e tyre u ndalëm të bisedonim.
“Non stop shqip flasim këtu. Vetëm po të vijë ndonjë gjerman, atëherë flasim në gjuhën e tyre, sepse këtu kemi shumë kolegë pune që janë shqiptarë, edhe shefin e kemi shqiptar”, tha Diamand Aliçki.
Muajt e parë larg vendlindjes për ta nuk kanë qenë më të mirët.
“Normale në fillim po, por pastaj jo, se njihesh me kulturën, bashkohesh me ta dhe nuk është shumë e vështirë”, tha Edlira Tahiraj.
Por, me mësimin e gjuhës, krijimit të shoqërisë me grupin e punës, apo të ardhurat e mira që fitojnë, të gjitha këto kanë bërë sot që të rinjtë të mos dëshirojnë kthimin.
“Të tre ne; si unë, si vëllai, si ky; kena ardhur me qëllimin të punojmë këtu, të bëhemi të pavarur, të fitojmë diçka. Normal që në Kosovë ke vendin tënd, ke familjen, por këtu është më mirë”, tha Edlira Tahiraj.
“Kam ardhur me kontratë pune për tri vite dhe s’besoj se do të kthehem”, tha Diamant Aliçki.